In het kort: De Heilige Birmaan
De Heilige Birmaan is een middelgrote kat met een enigszins gestrekt en goed geproportioneerd lichaam. De poten zijn stevig en relatief kort, met ronde voetjes. De staart is middellang en vormt een volle, dichtbehaarde pluim. De vacht is halflang tot lang, met in koudere seizoenen een volle kraag rond de hals. Op het snoetje is de vacht kort. De vacht is zijdeachtig van structuur en valt als een weelderige sluier om de kat heen. Heilige birmanen hebben een korte ondervacht. De witte voetjes zijn een belangrijk raskenmerk van de Heilige Birmaan. Ze worden ook wel handschoentjes genoemd. Als je in de mooie blauwe ogen van de birmaantjes kijkt ben je voorgoed verloren!
Karakter:
Het karakter van deze luxueus ogende kat is zeer prettig. Ze zijn gemiddeld actief; op zijn tijd spelen en ravotten ze erg graag, maar ze liggen ook graag “mooi te wezen”. De speelsheid blijft ook op hogere leeftijd aanwezig. Heilige Birmanen worden niet graag over het hoofd gezien en zullen hun wensen duidelijk kenbaar maken, hetzij door miauwen (soms zelfs: schreeuwen!), dwingende kopjes geven of de eigenaar voor de voeten lopen. Ze zijn graag bij mensen in de buurt, maar het is geen kat die urenlang op schoot komt liggen. Ze zijn gevoelig en raken snel uit balans, dus ze hebben altijd een plekje nodig waar ze zich rustig kunnen terugtrekken als het te druk wordt.
Ze kunnen goed met andere katten, honden en kinderen, mits die hun subtiel behandelen. Ze kunnen de lol van “plagerijtjes” niet inzien. Kijk maar gauw naar de foto’s van dit prachtige ras! Mijn Heilige Birmaantjes
De heilige birmaan, een luxueus ogende, middelgrote kat met halflang haar, witte voetjes (handschoentjes) en blauwe ogen waar je u tegen zegt.
Een jeugdvriend van mij had een heilige birmaan (sealpoint) en ik zei toen al dat ik ooit zelf zon prachtige kat zou nemen. In 2002 was het eindelijk zo ver. Ik had al een Europese korthaar, dus ik had me al overgegeven aan het kattenvirus maar nu ik de kans kreeg om de kat van mijn dromen aan te schaffen, hoefde ik niet lang na te denken. Queeny kwam, zag en overwon, en op het moment van schrijven heb ik drie birmaantjes, twee poesjes en katertje.
Het karakter van de Heilige Birmaan is zeer prettig. Ze zijn gemiddeld actief; op zijn tijd spelen en ravotten ze, maar ze liggen ook graag mooi te wezen. De speelsheid blijft ook op hogere leeftijd aanwezig. Heilige Birmanen worden niet graag over het hoofd gezien en maken hun wensen duidelijk kenbaar, hetzij door miauwen (soms zelfs schreeuwen!), hetzij door dwingend kopjes te geven of de eigenaar voor de voeten te lopen.
Ze zijn graag bij mensen in de buurt, maar zijn geen katten die urenlang op schoot blijven liggen. Ze zijn gevoelig en raken snel uit balans, dus ze hebben altijd een plekje nodig waar ze zich rustig terug kunnen trekken als het te druk wordt.
Ze kunnen goed met andere katten, honden en kinderen mits die hun subtiel behandelen. Ze kunnen de lol van plagerijtjes niet inzien.
Queeny heb ik bij de fokster zien opgroeien (vanaf de eerste week) totdat ze mee naar huis mocht. Het is een prachtig dier die haar naam eer aan doet.
Je moet ook een nestje nemen, dat is leuk! zei de fokster waar ik Queeny vandaan heb. Leek me op zich ook erg leuk want ik ben dol op dit kleine spul. Ik vond de tijd echter nog niet rijp dus heb ik Queeny gewoon laten helpen. Jaren later wilde ik toch wel eens een nestje hebben met van die schattige, witte pluizenbolletjes. Een goeie reden om er nog een Birmaantje bij te nemen en zo kwam Bridget. Ik kreeg het aanbod om Bridget, toen bijna één jaar, over te nemen van een andere fokster die haar om persoonlijke redenen afstond. Op hetzelfde adres waar Bridget geboren was, is ze ook gedekt door een mooie sealpoint kater.
Op woensdag 13 september 2006, 63 dagen na de dekking, leek het zover te zijn. Helaas was de eerste bevalling en de gebeurtenissen in de week erna, niet iets om met plezier aan terug te denken.
Bridget haar conditie was niet goed en ze had geen weeën genoeg om de vier kittens zelf op de wereld te zetten. Ik had zelf niet genoeg ervaring en kreeg helaas niet de juiste hulp van de dierenartsen, dus met een keizersnede kwam één dode en twee zwakke kittens ter wereld. Een eerste kitten was al overleden omdat Bridget niet genoeg kracht had om hem snel te baren.
Hoop en geluk in deze bange dagen waren welkom. Nadat de twee kittens de eerste nacht hadden overleefd, besloot ik het poesje Hope en het katertje Luck te noemen. De eerste tien dagen zouden cruciaal zijn.
Het volgende probleem diende zich aan en dat was dat Bridget de kleintjes in eerste instantie niet scheen te accepteren. Gelukkig werd dit door de juiste benadering anders. Ze was erg zorgzaam en lief voor ze, maar het voeden ging niet. De kleintjes hadden de kracht niet om de tepel te vinden en bij haar te drinken. Ze liet dit wel toe. Als wij de kittens bij Bridget legden, keek ze ons heel indringend aan. Misschien dat zij al die tijd al gevoeld had dat er iets niet goed zat. Dieren hebben wat dat betreft een beter instinct. Wij mensen willen graag recht breien wat krom is.
Op de vierde dag werd Hope ineens ziek en een snel bezoek aan de dierenarts mocht niet meer baten. Hartverscheurend! Alle hoop was nu op Luck gericht. Het was zon leuk mannetje. Hij lag graag in mijn hand en leek al spinnende geluidjes te maken. Hij was ook dol op zijn moeder. Het leek goed met hem te gaan want hij was levendig, at goed en kwam goed aan in gewicht. Des te schokkender was het dat ook hij van het ene op het andere moment niet meer wilde eten en ik zag gelijk dat het weer mis zou gaan.
De nacht voordat hij overleed heb ik hem warm tegen me aan gehouden. Aan de ene kant hoopte ik dat er gauw een eind aan kwam en dat dit kleine schepseltje niet zo lang hoefde te lijden maar aan de andere kant hoopte ik ook weer op een wonder.
Ontroerend was het moment dat Bridget erbij kwam, hem geruststellend toesprak en likte. Ze leek echt afscheid te nemen. Op een gegeven moment ging ze op een aparte manier op hem liggen alsof ze wilde zeggen: het is nu genoeg! Ik hoorde hem niet meer dus ik had al zon vermoeden dat het gebeurd zou zijn maar ik mocht nog niet kijken van Bridget. Pas toen zij er klaar voor was, stond ze op en liep weg. Toen was het ook echt gedaan en werd ze weer de oude Bridget van voor de bevalling.
Beide foksters zeiden tegen me dat Bridget nooit een gezond nestje zou kunnen krijgen en dat haar dood zou betekenen als ik het nog een keer zou proberen, maar ik had het met andere mensen besproken en de dierenarts zei ook dat dit onzin was, want geen enkele bevalling is hetzelfde en bovendien waren de kittens volgroeid dus ze was duidelijk in staat om gezonde kittens te dragen, maar haar conditie op het moment van de bevalling was gewoon de oorzaak van alles.
Op 9 juni van dit jaar is Bridget weer bevallen. Het was natuurlijk erg spannend want alle herinneringen aan de vorige ellende kwamen weer naar boven. Maar het ging allemaal meer dan voorspoedig. Bridget bleef in goeie conditie tot het moment van de bevalling en de eerste kitten werd er a.h.w. uitgepoept. Eerst lag er een drolletje en daarna een wolk van een kitten. Het bleef bij één kitten dit keer maar wat voor één?! Een gezonde kater die ik Zamba genoemd heb. Bridget was wederom een hele goeie en beschermende moeder en de band die zij en Zamba samen hebben (nu met 16 weken drinkt hij nog steeds bij haar en zij laat het toe) kan ik niet doorbreken, dus Zamba blijft.
Inmiddels heb ik een cattery naam aangevraagd: De Jonge Wildcats. Een combinatie van mijn achternaam en mijn grote liefde: wilde katten. En Zamba doet zijn achternaam alvast eer aan want het is een heel wild en ondernemend mannetje met een gouden karakter net als zijn moeder en vader (Ming). Gerustgesteld door deze laatste bevalling ben ik wel van plan af en toe een nestje te fokken. Hopelijk volgend jaar weer een gezond nestje van Bridget. Stiekum hoop ik dan op een iets groter nestje, maar de gezondheid is het belangrijkste!
Tekst en fotos: Babette de Jonge
Website: www.wildcatsmagazine.nl
