Daar stond ze dan: goudblond haar glimmend in de Afrikaanse zon, haar kop iets verheven zodat ze alles goed kon overzien. De boomstam waar ze op stond leek even op een podium en zijzelf op een gevierd actrice die even mooi stond te zijn voor haar publiek. De minibusjes en jeeps stroomden toe en de cameras klikten. De leeuwin in kwestie, die waarschijnlijk op de uitkijk stond of er nog iets te eten viel in de nabije omgeving, zat echter niet op alle aandacht te wachten. Ze schreed sierlijk langs alle bewonderaars en met een superieure doch ook ietwat angstige blik versnelde ze haar pas en verdween binnen de kortste keren tussen de dichtstbijzijnde bosjes op zoek naar haar familie, de pride van Lake Nakuru. Het was een korte maar hevige ontmoeting met een eerste wilde kat tijdens onze rondreis door Kenia en Tanzania. Als je al zolang wilde katten geobserveerd en gefotografeerd hebt in verschillende dierenparken, is het een logische stap om ze dan ook eens op te zoeken in hun eigen omgeving. In het echte wild zoals veel mensen zullen zeggen. Na ruim 8 uur vliegen en nog zoveel meer uren in de minibus konden we niet meer wachten op de komende game-drives (ofwel safaris). We hadden al vele rolletjes volgeschoten met zebras, bavianen, impalas, neushoorns etc. die we op onze weg tegenkwamen. Een hele prestatie om tijdens onze eerste game-drive al drie van de BIG FIVE gezien te hebben (leeuw, neushoorn en buffel) en velen met jongen ook nog. Nu nog de olifant en de luipaard en we zijn helemaal happy.
Een hoogtepunt van deze rondreis moest toch wel het verblijf in de Masai Mara National Reserve worden. Elke liefhebber weet dat je op deze plek het beste wilde katten kunt spotten. Bekend zijn de dagelijkse afleveringen van Big Cat Diary op Animal Planet, die zich hier afspelen, met in de hoofdrol cheetas, leeuwen en luipaarden. In het volgende reisverslag kunt u lezen hoe ik met de cameramensen van dit programma meegegaan ben en de beste avonturen beleefd heb met de wilde katten.
De toeristen die door de fantastische Afrikaanse wildparken rijden, verwachten dat alle dieren zich gelijk laten zien net zoals in de dierentuin, maar zo werkt het niet in het echte wild. Als je pech hebt kun je dagen rijden zonder ook maar een dier te zien, laat staan een katachtige. Aan het einde van de eerste safari door de Masai Mara zagen we in de verte vier cheetas, een moeder met drie welpen van ongeveer drie maanden oud. Zonder het getrainde oog van de lokale spotters hadden we ze niet gezien. Zo goed is hun schutkleur. Familie cheeta stoorde zich geheel niet aan de naderende autos. Ze waren net een beetje aan het wakker worden. Moeders begon eerst uitgebreid te gapen. Bij katten betekent dit, in tegenstelling tot bij mensen, dat ze in de benen gaan komen. Daarna nog eens lekker uitrekken. De speelsheid van de welpjes werd gelijk geactiveerd bij het ontwaken en de moeder was het eerste dankbare slachtoffer om besprongen te worden. Het was een prachtig gezicht om dit gezinnetje zo vredig te zien. De welpen waren qua leeftijd ook uit de gevarenzone. Veel cheeta welpen sterven al in de eerste weken na de geboorte. Ze worden vaak doodgebeten door leeuwen of hyenas die alle concurrentie uit de weg willen ruimen. Vrouwelijke cheetas hebben het ook veel zwaarder dan bijvoorbeeld leeuwinnen die gezamenlijk jagen en ook altijd op een babysitter kunnen rekenen vanuit hun troep (pride). 
Het regenseizoen was nog niet helemaal voorbij in Kenia. Terwijl we naar de cheeta´s keken zagen we in de lucht onweer en het werd onheilspellend donker. Voor de cheeta was het moment daar om te gaan jagen. De prooidieren gaan altijd met hun rug naar de regen staan. De cheeta weet dat en maakt van de gelegenheid gebruik om ze van achter aan te vallen. Ze lijken verzekerd van een goed maal al heeft de moeder qua tijd wel een verkeerd moment uitgekozen want de gevaarlijke concurrenten als leeuwen en hyena´s komen rond deze tijd ook altijd in actie. Laat op de dag en vroeg in de ochtend kun je het beste actie verwachten bij de katten. Op onze tweede game/drive door de Masai Mara konden we om 6 uur ´s ochtends `eten met de leeuwen`. Een groep leeuwen, bestaande uit twee moeders en zes welpen, waren bezig met hun ontbijt, twee verse wildebeesten. Op een kleine meter afstand stonden we op nuchtere maag te genieten van het vreedzame tafereel, tweede dode wildebeesten, bebloede bekken en krakende botten. Tijdens het eten liep in de verte aan de horizon een jonge wildebeest afgezonderd van de groep. De leeuwen stopten even met eten en alle aandacht was op het jong gericht. Op zich een makkelijk maal voor de leeuwen, maar hun honger was gestild en nu bleek ook weer dat leeuwen geen meedogenloze killers zijn, maar dat ze alleen doden om te eten. Een luipaard zou de kans bijvoorbeeld wel met beide poten aangegrepen hebben. Het duurde nog maar even tot de leeuwen echt genoeg hadden en zich vervolgens terug trokken. Tijd voor de opruimdienst om de laatste restjes weg te werken! Naast ons daalde een eerste gier neer
.en voordat we het wisten zaten er honderden gieren. Deze aaseters doen nuttig werk en ruimen alle restjes op. Evenals de jakhals die ook zijn aandeel kwam opeisen, op de bekende, ietwat nerveuze wijze. De hyena in de verte had waarschijnlijk geen honger, want hij bleef op afstand en dat is niets voor hyena´s die ook bekend staan als aaseters, altijd in voor een makkelijk maaltje. Het was een mooi en compleet schouwspel zo vroeg in de morgen. Na twee uur genieten kregen we zelf ook trek en gingen we ook maar eens ontbijten. 
Een spektakel wat je absoluut niet mag missen als je naar de Masai Mara gaat is de migratie van de duizenden wildebeesten, maar ook zebra´s en impala´s, door de Mara rivier. Ieder jaar in augustus en september trekken ze van de Serengeti naar de Masai Mara. Vers gras en veel water lokt ze naar deze plek wat ook voor de grote katten een groot feest is. Na magere tijden hebben ze weer meer kans op een lekker maal. In de Serengeti kwamen we nog een mannelijke cheeta tegen die zich ging verstoppen voor naderende leeuwen. Leeuwen hebben we ook regelmatig gezien. Een parend stel afgezonderd van de groep, een leeuwin die in een boom klom om schaduw te zoeken op een hete dag, jongen die op hun moeder aan het wachten waren tijdens de jacht en dat deden bij onze auto. Kortom teveel om op te noemen. Alleen een luipaard stond nog op het verlanglijstje. We hadden de hoop al bijna opgegeven, maar in de Ngorongoro Krater hebben we er toch nog één gezien. De meest schuwe en sluwe van de Afrikaanse grote katten. Precies zoals het hoort, hoog in de boom, lui hangend op een tak met de poten bengelend naar beneden. Prachtig! Helaas te ver weg om goed te kunnen filmen en fotograferen, maar je kunt niet alles hebben. Op onze eerste reis al alle grote katten van Afrika gezien en tevens de Big Five, leeuw, luipaard, olifant, neushoorn en buffel, en de beroemde migratie. Het mag een zeer succesvolle reis genoemd worden, die helaas alweer bijna ten einde kwam. Wat ze zeggen is waar. Ben je eenmaal in Afrika geweest dan keer je er beslist nog een tweede keer terug. Twee jaar later was ik weer in de Masai Mara met aan mijn zijde cameraspecialist Warren Samuels van de Big Cat Diary. Lees maar in het volgende reisverslag. 
